Normal_4109

Op 8 februari ontvangt tekenaar Peter van Straaten een eredoctoraat van de Universiteit Leiden uit handen van prof.dr. Willem van der Does, hoogleraar experimentele en klinische psychologie.

Met zijn cartoons, die menselijk gedrag op humoristische wijze inzichtelijk maken, bevordert Van Straaten het wetenschappelijk onderwijs. Hoe denken de eredoctor en -promotor hierover?

Een eredoctoraat voor zijn bijdrage aan het wetenschappelijk onderwijs. Peter van Straaten voelt zich er zeer vereerd mee. "Dat mijn werk die functie zou vervullen had ik nooit gedacht."

Van der Does: "Hij kan gewone mensen heel raak typeren. Zijn cartoons zijn daardoor een uitstekend middel om psychologische verschijnselen aanschouwelijk te maken. In mijn colleges en boeken maak ik er dan ook al jaren veel en systematisch gebruik van. Soms brengen ze mij ook op ideeën. Dan valt mijn oog op een tekening en denk ik: Hé, zo had ik het nog niet bekeken. Pijnlijke onderwerpen behandel ik nu ook met een directere en luchtigere schrijfstijl dan ik zonder zijn illustraties zou aandurven."

Mensenkennis
Van Straaten kan mensen en hun gedrag herkenbaar neerzetten. Is zulke mensenkennis een gave die je bij je geboorte meekrijgt? Van der Does: "Het is zo dat de een zich beter kan inleven in situaties en personen dan de ander, maar je kunt je er in ontwikkelen. Levenservaring helpt daar natuurlijk bij. Waar Peter van Straaten naar mijn mening uniek in is, is dat hij feilloos de crux kan vastleggen van wat er tussen mensen gebeurt. Daarin is hij ongeëvenaard."

Geen opschrijfboekje
De tekenaar is zich bewust van zijn talent, maar gebruikt het onbewust: "Mijn enige doel is om een situatie te scheppen." Van Straaten haalt zijn inspiratie niet zozeer uit zijn omgeving. Daarin verschilt hij van andere chroniqueurs als Simon Carmiggelt en Martin Bril. "Ik put natuurlijk uit herinneringen en ervaringen, maar ik verzin veel. Ik ga niet met een opschrijfboekje over straat."

Van Straaten ontdekte zijn talent "ergens in 1973", toen hij zich ging toeleggen op het tekenen van "droevige cartoons". Met zijn herkenbare momentopnamen zorgt hij sindsdien voor zowel een glimlach als een grimlach bij zijn lezers.

Dat dubbele gevoel oproepen, de tragikomische kant laten zien, hij kan niet anders, al zou hij willen. "Ik zou heus wel eens iets hilarisch willen tekenen, maar het krijgt uiteindelijk toch altijd weer iets schrijnends."