“Op het moment dat veel artsen afstuderen, is het specialisme ouderengeneeskunde voor hen een black-box. Een kleine minderheid heeft een coschap gelopen in de ouderengeneeskunde, omdat dit bij veel universiteiten geen verplicht coschap is. En hiervoor geldt ook: onbekend maakt onbemind”, meent Ter Brugge.

 

“Regelmatig worden beginnende basisartsen na enkele maanden werken in het verpleeghuis gegrepen door dit veelzijdige, complexe en uitdagende vak en besluiten zij zich hierin te specialiseren. Of besluiten artsen na een (gedeeltelijk) voltooide andere specialisatie, zich toch in de ouderengeneeskunde te specialiseren. De medisch-ethische besluitvorming met patiënt, naasten en medezorgverleners bij een divers scala aan gevorderde ziektes met beperkte behandelmogelijkheden, vraagt om een creatieve en communicatie vaardige arts.”

 

“Gelukkig biedt het nieuwe Raamplan Artsenopleiding 2020, het kader om de geneeskunde-opleiding in te richten, een aanknopingspunt. Er wordt expliciet genoemd dat de afgestudeerde arts een medisch consult moet beheersen in, onder andere, de ouderengeneeskunde. Gezien het tekort aan specialisten ouderengeneeskunde, de onbekendheid van het vak en de groeiende zorgvraag onder ouderen is dit het uitgelezen moment om een verplicht coschap ouderengeneeskunde te introduceren in de geneeskunde-opleiding”, beveelt Ter Brugge aan.

 

“Bovendien zijn er steeds meer zorgorganisaties, zoals ouderengeneeskundevakgroep ZBVO, die co-schappen en opleidingsplaatsen faciliteren. Laat daarom geneeskundestudenten zes weken van hun zesjarige opleiding ruiken aan de ouderengeneeskunde en misschien raken ze overtuigd van het specialisme van de toekomst.”