Dag meester Wout!

Dag van de leraar
Als ik op internet lees dat het op 5 oktober de “Dag van de leraar” is, denk ik meteen aan meester Wout. Nee, dat is niet mijn oude meester van vroeger. Hij was de directeur van de school van mijn dochtertje Dunya. En hij is het perfecte voorbeeld van een meester die het verdient om in het zonnetje gezet te worden.

38 jaar
Het komt voor de meeste mensen als een donderslag bij heldere hemel, als bekend wordt dat de directeur van de Dunya’s school niet meer terug komt na de zomervakantie. Wij hebben hem maar één schooljaar meegemaakt, maar wel meteen gemerkt hoe betrokken hij is bij de kinderen, het personeel en de ouders. Geschokt ben ik en zeg meteen tegen de juf hoe erg ik het vind. Zij wist het natuurlijk al een tijdje, maar vindt het ook verschrikkelijk. Wat een stap, na 38 jaar weggaan.

beeldspraak
Het was ook niet zomaar een schooljaar. Ik help veel op school en heb er zelfs eventjes gewerkt als oudercontactpersoon. Dat was om allerlei redenen nog te vroeg voor mij en het hield snel weer op. Wout begreep dat. Die legde het niet bij mij neer, maar gaf aan dat er vanuit de begeleiding ook fouten zijn gemaakt. “Je springt in het diepe en er blijkt geen water in het zwembad te zitten. Dan maak je een harde landing!” Ik glimlach bij deze beeldspraak, die wel precies verwoordt hoe het is gegaan. Zo is Wout. Die is bijvoorbeeld ook nooit iets kwijt, maar kan gewoon niet altijd alles vinden. Als leidinggevende vond ik hem dus ook heel betrokken. Ook daarna bleef ik komen en vrijwillig leerkrachten ondersteunen. Het verlangen om weer te kunnen werken als onderwijsassistent werd steeds sterker. Wout was al ziek en er zat een interim op kantoor. Hij bleef wel op school maar deed andere dingen en zocht steeds een plaatsje binnen de school. Op de één of andere manier kwam ik hem elke week weer tegen, als ik ook een plekje zocht om met kinderen te werken. De eerste keer was even slikken. Daar zit je dan ineens te werken, terwijl de directeur op de achtergrond alles meekrijgt. Maar ik liet me niet uit het veld slaan. De tweede keer kwam ik binnen en zei Wout: “Ik vind dat je het heel leuk doet. Ik heb vorige week eens zitten luisteren….” Echt erg is het natuurlijk niet. Ik weet dat ik het kan en hij weet dat nu ook. Mocht er ooit een vacature komen voor onderwijsassistent, dan denkt ie hopelijk even aan mij.

afscheidslied
Na de zomervakantie beginnen meteen de voorbereidingen voor het afscheidsfeest op school. Dunya komt thuis en zingt het lied op de melodie van “Aan de Amsterdamse grachten”.
Dunya’s juf laat mij de tekst van het afscheidslied zien en ik zeg dat Dunya het al uit haar hoofd kent. Ik inmiddels ook, zonder de tekst één keer te hebben gezien. De juf vertrouwt me toe dat ze nu al bijna moet huilen als ze het lied zingt. Dat zal bij het afscheid ook wel gebeuren. Ik knik. Toen Dunya dat lied begon te zingen, kreeg ik het de eerste keer ook even te kwaad. Het is ook niet zomaar een meester!

afscheid
Op een vrijdagmiddag komt meester Wout voor de laatste keer naar de Catamaran. Dunya wil haar mooiste jurk aan en vlechtjes in het haar. Het feestprogramma is alleen voor kinderen. Na schooltijd mogen de ouders even gedag zeggen, terwijl het speellokaal in orde wordt gemaakt voor de receptie die volgt. De ouders hebben mooie afscheidscadeaus gekocht.

tranen
De juf vertelt hoe goed de kinderen het hebben gedaan. En ze vertrouwt me toe dat ze inderdaad moest huilen bij het afscheidslied. “Hou op schei uit” mompel ik. “Ik ben blij dat ik er niet bij was, want ik had zeker meegehuild”. Meester Wout gaat op een andere school werken, waar hij geen directeur meer is. Ik kan me voorstellen dat het werk hem is gaan opbreken. Een schooldirecteur is tegenwoordig heel anders dan 38 jaar geleden. Toen ik op de basisschool zat, stond de “hoofdmeester” gewoon voor de klas en was één dag per week vrij geroosterd. Dan zat hij op kantoor. Een directeur voor de klas, ondenkbaar tegenwoordig. Misschien in geval van nood, maar niet structureel. En als je in het onderwijs werkt omdat je van kinderen houdt, dan vraag ik me af of het veel voldoening geeft als je meestal op kantoor zit. Dat is niet alles. De zorgen over de toekomst waren groot. Wat als het kindaantal terugloopt? En als je zo betrokken bent, moet het heel zwaar zijn om mensen te vertellen dat er volgend jaar geen plekje in de formatie is voor hem of haar. Om dan nog niet te spreken van alle veranderingen die vanuit de overheid opgelegd worden. Je moet het allemaal maar kunnen bijbenen en er je weg in vinden.
Als ik Dunya ’s avonds in bed stop begint ze opeens heel hard te huilen. Dikke tranen lopen over haar wangen als ze zich aan me vastklampt. Verbaasd vraag ik waarom ze huilt. “Om meester Wout!” huilt ze. Ik moet even slikken. Tegen zoveel verdriet ben ik nauwelijks bestand.

Warm hart
De nieuwe directrice is inmiddels begonnen. Ik ben benieuwd hoe ze is en wat er gaat veranderen! Eén ding staat voorop: Als ze net zo’n warm hart heeft voor de kinderen als Wout, dan komt het goed. Dunya is inmiddels aan het idee gewend dat meester Wout weg is. Het lied zingt ze nog dagelijks. Hij mag dan weg zijn van de Catamaran, uit onze gedachten is hij nog lang niet verdwenen!

Noot van redactie: Wegens een technische omzetting op 15-11-12 om 16.00uur worden de daarvoor behaalde scores niet getoond. Op dat moment had Hendrike 23 stemmen! Verdient Hendrike het om te winnen? ‘Tweet,’ ‘Like’ en ‘Respect’ dit artikel!

© Nationale Onderwijsgids / Ingezonden door: Henrike Laning