Meester Korneel beleeft veel en veel te veel.
'Meester, wat heb je nou weer gedaan?', vroeg Charlie zuchtend.
'Hoezo?', vroeg meester Korneel op zijn aller onschuldigst.

'Nou, als je die vraag niet snapt dan weet ik het ook niet meer. Ik kan bijna niet op mijn plek komen omdat er overal koffers staan hiero.' Charlie leunde kreunend wat achterover en vouwde zijn handen in zijn nek. Hij keek vol verwachting naar meester Korneel.
‘Tja... die koffers... ‘, begon meester. ‘Ik had zo gedacht. Ik dacht zo maar eens even eeeh...'
‘Nou wordt het gevaarlijk meester, als je zo maar eens iets gaat denken. Dat komt niet helemaal goed, volgens mij', mopperde Charlie.
‘Dat klopt Charlie. Daarom heb ik na het eerst kort nadenken wat langer nagedacht en nu weet ik het zeker. Ik heb eeh... ik heb voor ieder van jullie een koffer gekocht.'

Het was muisstil in de klas. Ook Charlie zei niets. Hij ontvouwde zijn handen en kwam wel weer dichter bij zijn tafel zitten. Ik zag ook bij hem de mond wagenste wijd open staan. Charlie was weer de eerste die reageerde na de muizigste stilte van deze dag.
‘Koffers. Heb je echt voor ieder van ons een koffer gekocht? Waarom dan?', vroeg Charlie terwijl hij nieuwsgierig op het puntje van zijn stoel ging zitten. Ik ook.
‘Nou, zie je... jullie doen zoveel, jullie zijn zo hard aan het werk en jullie maken zulke fantastische werkstukken. Ik dacht dus... daar hoort een bizoendere plek bij om alles in op te bergen. Vandaar deze koffers. Jullie mogen straks je eigen koffer uitzoeken.'
‘En dan?', vroeg Charlie.
‘Ja, dan komt daar van alles is wat met jezelf te maken heeft.'
Charlie stond op en liep door de klas.
‘Wat doe je?', vroeg meester.
‘Geinig, meester. Ik denk dat ik die koffer wel wil hebben', zei Charlie en wees op een zwart rood geblokt exemplaar.
‘Dacht het niet', mompelde meester. ‘ Ga maar even weer zitten. Iedereen mag straks zeggen welke hij zou willen hebben. Ik heb er dertig gekocht dus er is keuze genoeg.'

‘Maar die koffers zijn van iemand geweest', zuchtte Gjalt. ‘Heb je ze wel schoongemaakt, meester?', piepte hij er achteraan.
‘Schoongemaakt... neuh... tuurlijk niet. Misschien zit er nog wel wat in één van de koffers', mompelde meester en hij streek over zijn haar.
‘Jakkes, niet schoongemaakt. Doe mij dan maar de nieuwste', zei Gjalt.
Meester keek de klas rond.
‘Ga maar bij de koffer staan die je wel zou willen hebben', zei hij.
We liepen allemaal door het lokaal en gingen bij een koffer staan. Meester glimlachte.
‘Zien jullie dat?', vroeg hij. ‘Iedereen staat bij een andere koffer. Geen probleem dus. Ook niet verwacht trouwens. Pak je eigen koffer dus maar en leg hem gesloten op je tafel.'

We kletsten wat rumoerig door elkaar en zeulden met onze koffers. Ik had een oude donkerblauwe stevige koffer met een paar riemen er over.
'Meester, mijn koffer is best wel zwaar hoor', mopperde Gjalt. 'Ach ja, wat is zwaar', zuchtte meester Korneel.
'Waar is de sleutel van deze koffer', mekkerde Gjalt even later.
'Sleutel? Man. Wat moet je met een sleutel?', vroeg Charlie. Hij klonk wat geïrriteerd. Alsof hij zich ergerde aan Gjalt.
'Wat ik met een sleutel moet? Open doen, natuurlijk. Dit is mijn koffer, toch?

Meester Korneel keek van Charlie naar Gjalt. Meester krabde aan zijn kin.
'Op slot, volgens mij was er geen koffer op slot. Ik heb ze volgens mij zelfs nog allemaal open gemaakt om te zien hoe ze er van binnen uit zagen. Vreemd dus... dus. 'Misschien heeft Gjalt hem zelf wel in het slot gegooid, meester', zei Charlie en hij keek naar Gjalt. Die haalde zijn schouders op.
'Heus niet, wanneer zou ik dat hebben moeten doen dan?', vroeg hij aan Charlie.
'Laat eens zien', zei meester en hij liep naar de tafel van Gjalt.

'Jullie gaan straks een verhaal schrijven', zei hij ondertussen. ‘Het verhaal van de koffer. Schrijf eens een naam op', zei meester tegen ons.
Ik schreef de naam ‘Marisse', op maar ik wist niet waar om juist deze naam. 'Schrijf ook eens een plaatsnaam op', zei meester toen iedereen weer naar hem keek. 'Steenwijk', schreef ik op. ´Schrijf ook eens een drama op´, zei meester terwijl hij de koffer van Gjalt aan alle kanten bekeek.

´Dit is inderdaad een zware koffer. Vreemd zeg. Het lijkt inderdaad wel of er iets in zit. Iedereen een drama opgeschreven?´, vroeg meester.
We knikten. Dat was niet moeilijk. Deze oefening hadden we al vaker gedaan. Ik had ‘sneeuwstorm' opgeschreven.
'Bedenk ook een voorwerp. Het moet in je handen passen. Ga je gang'.

Meester probeerde het slot van de koffer van Gjalt open te krijgen. Het lukte hem niet. Hij keek er starend naar maar dat hielp hem niets.
'Moet ik even een schroevendraaier ophalen voor die schatkoffer, meester?', vroeg Charlie.
'Hmmm... is misschien wel een goed idee. Tja, Gjalt. Ik zou je kunnen vragen om een andere koffer uit te zoeken maar ik ben, net als jij, ook wel nieuwsgierig geworden. Iedereen ondertussen een voorwerp opgeschreven?', vroeg meester. We knikten.

Charlie kwam even later uit de berging met een schroevendraaier en een hamer. 'Moet ik even beuken, meester?', vroeg hij stoer.
Meester Korneel schudde zijn hoofd. 'Nee, laat mij het maar op gevoel doen', zei hij.
'Jullie hebben nu een naam, een plaats, een drama en een voorwerp. En, als vijfde onderdeel... je koffer. Jullie hebben al vaker op deze manier een verhaal geschreven. Maak je verhaal deze keer bizoender. Het wordt jullie eerste verhaal over de koffer en voor de koffer. Het wordt het begin van het vullen van jullie eigen koffer met jullie eigenste eigen materialen. Het wordt het begin van...'

Meester stopte even. Hij had met zijn gevoel, en natuurlijk met de hamer en de schroevendraaier, de sloten van de koffer opengebroken. Langzaam maar zeker opende hij het deksel. Gjalt keek mee. Hij trok een zurig en zuinig gezicht en pakte wat uit de koffer.
'Een onderbroek meester, model ‘tent' van oudere dame', krijste Gjalt.

Gjalt vouwde langzaam de onderbroek open en liet hem juichend aan de klas zien. 'Meer', riep Charlie en we joelden allemaal om meer.
Gjalt haalde een jurk uit de koffer. Paarse en rode bloemen gingen in elkaar over. Iedereen juichte. Iedereen, behalve meester Korneel.
'Geef maar even, Gjalt. Ik denk al dat ik weet hoe het zit', zuchtte hij nog dieper dan diep.
'Hoe zit dat hier!', hoorden we opeens bitserig kortaf.
In de deuropening stond mevrouw Krankheimer, de schoolschoonmaakster. Ze had haar handen stevig in haar zij gedrukt en keek diepdonkerpaars uit haar donderende en bliksemende ogen.

'Wat doen jullie met mijn koffer?', vroeg ze overbodig. We hadden opeens, toen mevrouw Krankheimer in de deuropening met stemverheffing liet weten dat ze niet blij was, allemaal héél goed door dat de koffer die Gjalt had van haar was. 'Ik denk dat je een andere koffer moet gaan zoeken, Gjalt', fluisterde meester Korneel zo zacht als hij kon.
'Wat doen jullie met mijn koffer?', vroeg mevrouw Krankheimer, iets minder luid. ‘Ik ga straks een paar dagen op vakantie, naar mijn dochter en haar man. Neem ik mijn koffer alvast mee naar het werk in deze krakkemikkige oude school en merk ik opeens dat hij weg is. Gestolen, dacht ik. Maar nee hoor. Meester Korneel...'
Mevrouw Krankheimer kwam verder ons lokaal in en keek ons aan.

'Meester Korneel, zou je zo goed willen zijn om mijn kofferweer in te pakken. Netjes dus, heel netjes dus!'
'Hmmm... ja... eeeh... misschien wilt u een andere koffer uitzoeken... het slot van deze eeeh ... van uw koffer is een heel klein beetje stuk, denk ik.'
Mevrouw Krankheimer zuchtte nog eens diep.

'Had ik kunnen weten... Goed... ik neem die koffer wel', zei ze en wees op de koffer bij de tafel van meester. Meester liep naar zijn tafel en pakte de koffer.
'Beginnen jullie maar met je verhaal, dan help ik mevrouw Krankheimer wel even', mompelde meester. Heel stilletjes lachend begonnen we aan onze verhalen. Meester Korneel hielp mevrouw Krankheimer. Even later verliet ze mopperend en hoofdschuddend het lokaal. In de deuropening draaide ze zich om.

'Als je maar niet denkt, meester, dat ik al die koffers ook nog ga afstoffen. Ik heb als genoeg werk, dank je.'
Meester keek haar na en sloot de piepend krakende deur. Heb ik weer', mompelde hij.

'Ach meester. Ik vind dat jij ook een koffer moet uitzoeken en net als ons een verhaal moet gaan schrijven', zei Gjalt.
'Ja, meester. je hebt wel weer genoeg meegemaakt vanmiddag. En wij ook', zei Gjalt. We lachten. Meester Korneel lachte ook. Hij pakte een koffer, zette die op zijn tafel, deed de klep open, greep een vel papier en begon te schrijven. Net zoals wij, aan onze eerste kofferopdracht.

Met dank aan Meester Korneel.