Handschriften van schrijver Godfried Bomans te zien in het Literatuurmuseum

“We zijn enorm dankbaar voor de steun die we via dit fonds ontvangen”, zegt Aad Meinderts, directeur van het Literatuurmuseum. “We hopen dat andere particulieren het initiatief van Wim Huijskens navolgen. Niet alleen omdat we de financiële middelen goed kunnen gebruiken voor de uitbreiding van onze collectie, maar ook omdat dergelijke steun onderstreept dat het werk van ons museum wordt gewaardeerd. Wim Huijskens, zelf dichter die in 1969 debuteerde met de bundel Schuine lyriek, geeft hiermee zijn liefde voor literatuur door aan volgende generaties. Het fonds is tevens opgericht ter herinnering aan zijn inmiddels overleden echtgenote Johanna. Samen namen zij het besluit het Literatuurmuseum te steunen.”

Dichter

Godfried Bomans was geen groot dichter. De meeste gedichten schreef hij op jonge leeftijd, nog voor en tijdens de oorlog, en ze waren doorgaans niet heel serieus van toon. Dat geldt ook voor het versje van zijn hand dat wél heel beroemd is, maar merkwaardig genoeg niet is opgenomen in zijn verzamelde werken: 

Ik zit mij voor het vensterglas
onnoemelijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.

Sinterklaasversje 

Juist omdat de oogst aan Bomans-gedichten zo mager is, was het een mooie vondst toen vorig jaar op een veiling een handgeschreven gedicht opdook. Een sinterklaasversje uit 1943 voor een zekere ‘madame mère’, geschreven voordat Bomans zich ontpopte tot een geliefd schrijver. Bertram Mourits gaat hier in zijn artikel nader op in, evenals op een ‘Lentelied’ dat Bomans kort voor de bevrijding schreef en waarvan de tekst een en al optimisme ademt.  

Door: Nationale Onderwijsgids