Bekentenis
Ik heb de leukste baan van de wereld. En eigenlijk zeg ik dat veel te weinig. Ik mopper wel eens op de enorme stapels nakijkwerk (Met stip op nummer één. Ook wel bekend als het sneeuwschuifeffect). Op alle administratieve rompslomp (op nummer twee.). Op de voorbereidingstijd (mijn laptop zit bij vlagen op mijn schoot vastgeplakt). Op de vergaderingen (moet je ook maar niet in álle werkgroepen gaan zitten die je je kunt bedenken) en op vervelende leerlingen (die ik gelukkig niet zo heel veel heb).
Maar al deze moppermomenten wegen niet op tegen het plezier dat ik beleef aan het lesgeven. Bijna elke dag vertrek ik als een van de laatste docenten van het schoolplein. Regelmatig komt er een leerling na schooltijd even gezellig kletsen. Er komen leerlingen voor gratis bijlessen (zelfs als ze inmiddels naar een andere school gaan.) Bijna elke dag kom ik met een glimlach op mijn gezicht thuis. En daar blog ik bijna nooit (meer) over. En alles wat ik er ooit over geblogd heb, vind je in de categorie “Onderwijs, elke dag anders” . En op mijn andere blog “Geluksmomentjes”.
En dat terwijl ik eigenlijk nooit uitgepraat raak over mijn werk. Het schijnt zelfs dat ik er van ga glimmen als ik erover vertel… Over die leerling die met zijn armen vast zat in de leuning van de stoel. Of over die jongens die zagen dat ik wat duf was en me spontaan aanboden om een zitzak uit de kantine te halen. Of over al die lieve leerlingen die hun posters van Nick en Simon en de 3JS mee nemen naar school om mijn lokaal nog gezelliger te maken. Of over die schattige onhandige complimentjes van mijn tweedeklassers:”Mevrouw! Wat ziet u er sexy uit vandaag!” Of nog grappiger: “Frau Greven, Sie sind mein Schätzen!” En dat ze dan ook nog verontwaardigd kijken als ik tranen in mijn ogen heb van het lachen.
Ik kan oprecht ontroerd raken als iemand bij mij (zijn of) haar hart uitstort. Ik schiet vol en vervolgens lachen we er dan samen om, omdat ze het toch wel heel “schattig” vindt. Ik word boos en verdrietig als ik leerlingen niet verder kan helpen, maar ik geniet ervan, wanneer dit wel lukt. Ik houd van mijn leerlingen als ze tot vier uur ’s middags rustig aan het werk zijn, terwijl ze elkaar het uur ervoor nog in de haren vlogen.
Ik probeer variatie aan te brengen in mijn lessen en ik probeer mijn leerlingen zelf verantwoordelijk te maken voor de manier waarop ze hun stof leren. Ze hebben veel keuzevrijheid en ze mogen vaak gebruikmaken van originele presentatiemiddelen. Ik laat ze weblogs maken, filmpjes, geluidsopnamens en prezi’s. Ik probeer uit, en mijn leerlingen denken mee of kijken of het idee werkt. Zij leren niet alleen van mij, ik leer ook elke dag van hen. Zij zijn mijn inspiratiebron. Allemaal op hun eigen manier…
Een mooi voorbeeld van presenteren met originele middelen zag ik vandaag. Ik had mijn leerlingen uit de tweede klas de opdracht gegeven, dat ze in ongeveer anderhalve minuut aan leerlingen uit de brugklas moesten vertellen op welke manieren ze het beste kunnen studeren. Het resultaat was dit filmpje. De spelfout aan het eind van het filmpje heb ik ze vergeven. Vooral omdat ze me verzekerden, dat het opzet was, om te kijken of het de brugklassers zou opvallen…
Ik houd echt van mijn werk. En dat mag ook best eens gezegd worden!
Noot van redactie: Wegens een technische omzetting op 15-11-12 om 16.00uur worden de daarvoor behaalde scores niet getoond. Op dat moment had Claudia 47 stemmen! Verdient Claudia het om te winnen? ‘Tweet,’ ‘Like’ en ‘Respect’ dit artikel!
© Nationale Onderwijsgids / Ingezonden door: Claudia Greven
