Doodstil
Een noodkreet richting mijn kapper! HELP, mijn uitgroei neemt dramatische vormen aan. Iedereen attendeert mij hierop. Als ik tekst voor de klas voorlees en mijn hoofd licht buig, weten mijn leerlingen ongenuanceerd te melden dat een kapperbezoek wenselijk is. Van buiten is de tand des tijds zichtbaar, maar van binnen is mijn eigen schooltijd als de dag van gister. Ik waan me even puber. Onzeker, bevestiging zoekend en voel me een halve volwassene, maar de harde grote mensen wereld is een brug te ver. Over dood denk ik na, maar hoe ik ermee om moet gaan, is een groot raadsel voor mij. Toen mijn hamster zijn laatste adem blies, kocht ik na een poosje gewoon een nieuwe.
Wat als een leerling verlies meemaakt van één van de ouders? Tragisch, plotseling of juist met lang ziekbed. Het vermogen om het te verwoorden is nog niet rijp. Oudere mensen praten op een andere golflengte. De puber bungelt en krijgt geen voet aan de grond. Oudere mensen doen hun best, maar hebben hun eigen verdriet en de mede leerlingen weten zich geen houding te geven.
Elke leerling gaat er anders mee om, maar degene waar ik ervaring mee heb stak haar kop in het zand. De afleiding van school deed haar goed en voelde als een warme deken.
Tot het moment…
Ik stelde een vraag en enkele leerlingen wisten het antwoord. Doordat ZIJ graag het antwoord wilde geven stak ze haar vinger hoog op en wippend op haar stoel zei ze “mama” in plaats van “juffrouw”.
Dit kan elke leerling overkomen, maar na haar uitspraak draaiden bijna dertig hoofden haar kant uit en werd het stil… doodstil in de klas.
Het nummer van ‘Simon en Garfunkel’ spookt door mijn hoofd. Like a bridge over troubled water…
“Meid, het is niet raar dat jij mama zei. Daar waar je hart nog vol van is, stroomt je mond van over.”
“Wie weet wat dit spreekwoord betekent?” Voorzichtig gaan vier vingers de lucht in… Door deze afleidende vraag kon ik de gespannen sfeer in korte tijd wegnemen. De tijd leek voor mij stil te staan, waarin ik de juiste beslissingen kon nemen in een kort tijdsbestek.
Bij het verlaten van het lokaal blijft mijn getroffen leerling langer hangen. Dit heb ik in de gaten en loods de rest het lokaal uit, nadat ik kort oogcontact heb gehad met haar.
Ze loopt als laatste langs mij heen… Een kleine “sorry” ontsnapt haar… Ik kijk verbaasd en knijp haar zacht in de schouder. “Wacht heel even”, terwijl ik naar mijn bureau loop.
Ik geef haar een klein kleurrijk engeltje met een baby’tje in haar armen. Deze zag ik laatst in een winkel.”
Met dat ik het engeltje geef, word ik onzeker. Vind ze hem wel mooi…
Een “bedankt”, ontsnapt haar… waarna ik zeg: “Sorry zeggen, bewaar je maar voor andere momenten.”
Vijftien jaar later loop ik in een drukke feesttent. Iemand stoot onbenullig mijn drank uit de handen. Ik krijg een terloopse sorry. Met dat ik omkijk, zie ik een bekend gezicht. “Dit keer is een sorry op zijn plek zeg ik.”
Ze moet lachen en weet direct waar ik het over heb. We praten even over koetjes en kalfjes, maar dan zegt ze plotsklaps terwijl ze mij recht in de ogen kijkt: “Jouw engeltje staat nu op de kinderkamer van onze dochter. Zo kan mijn moeder waken over onze dochter…”
Noot van redactie: Wegens een technische omzetting op 15-11-12 om 17.00uur worden de daarvoor behaalde scores niet getoond. Op dat moment had Heidie Wesselink-Vleerbos 228 stemmen! Verdient Heidie het om te winnen? ‘Tweet,’ ‘Like’ en ‘Respect’ dit artikel!
© Nationale Onderwijsgids / Ingezonden door: Heidie Wesselink-Vleerbos
