Verkeersmodellen worden door verkeerskundigen gebruikt om het toekomstig gebruik van nieuwe infrastructuur, zoals wegen en spoorlijnen, te voorspellen. Bij beslissingen over investeringen in nieuwe infrastructuur spelen deze voorspellingen vaak een doorslaggevende rol. Voorspellingen van verkeersmodellen hebben dus een grote invloed op hoe we in de toekomst reizen en zelfs waar we wonen en werken. In het maatschappelijk debat – maar ook in de wetenschap – is er vaak twijfel over de betrouwbaarheid van verkeersmodellen. Zeker voor openbaar vervoer blijken de voorspellingen van verkeersmodellen vaak onnauwkeurig. De oorzaak van foutieve voorspellingen wordt vaak gezocht in politiek-economische redenen, zoals politieke beïnvloeding van voorspellingen. Maar is dit wel terecht? En is dit de enige reden? In dit PhD onderzoek wordt een andere verklaring onderzocht: de modellen zelf deugen niet. De modellen zijn namelijk gebaseerd op te simpele aannamen over de werkelijkheid. Ze nemen complexe ruimtelijke effecten niet mee, hetgeen grote gevolgen kan hebben voor de voorspellingen van de toekomstige vraag naar vervoer. Dit onderzoek laat zien dat deze complexe ruimtelijke verbanden inderdaad voorkomen in de reispatronen van buspassagiers in de regio Arnhem-Nijmegen. Het onderzoek laat ook zien dat het niet meenemen van deze verbanden leidt tot onbetrouwbare en ondeugdelijke voorspellingen. Modellen die deze ruimtelijk verbanden niet meenemen zullen het toekomstige gebruik van openbaar vervoer vaak te hoog inschatten. Door nieuwe geavanceerde modellen te gebruiken, die wel rekening houden met deze ruimtelijke verbanden, kan de betrouwbaarheid van verkeersmodellen sterk verbeterd worden. Hierdoor kunnen verkeerskundigen en beleidsmakers betere beslissingen nemen over toekomstige investeringen en de overheid en de maatschappij veel geld besparen.